Πάνος Αναστασίου | Μπουρδέλο

Κερνάει μανιτάρια ο Super-Mario και LSD η Αλίκη:
ψευδαισθήσεις μιας ασφαλούς κι αθώας παιδικότητας
που χάθηκε στο δρόμο και μας βρήκε να την εκδικούμαστε.
Το μεγαλύτερο ναρκωτικό: εσύ
[για θάνατο αρκεί μια μικροδόση]
πάρε ότι απέμεινε•
γελάει καλύτερα, όποιος πεθαίνει περισσότερες φορές

Μουσική: Γιάννης Μακρής
Στίχοι: Πάνος Αναστασίου

Μπήκα και βρήκα το διαμέρισμα μπουρδέλο•
να λείπουν τα μισά κι όσα είχαν μείνει: άνω - κάτω
-συγγνώμη κύριε μπάτσε μου, μου κλέψανε τη φούντα!-
[μήπως θα είχες λίγη να τη βγάλω ως παρακάτω;]
Δεν πάω πιο κάτω: άγγιξα τον πάτο και μ’ αρέσει•
πέθανα για λίγο πάλι, πήγα κάπου
βρήκα τη γιαγιά που έμελλε να μην με καταλάβει
Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης:
ακόμα κι αν την βρω σε ένα άλλο κόσμο δεν θα με αναγνωρίσει
ή μήπως να 'φταιγε που δεν είχε συνηθίσει να φοράω eyeliner;
Αν και τώρα που το σκέφτομαι: δεν έφταιγε η μπογιά
ούτε η γιαγιά
ξεκάθαρα θα φταίει το ότι ξεχνούσε γενικά•
γιατί η κακομοίρα πέθανε από aldsheimer
Μην έρχεσαι κοντά, με τρομάζεις•
προτιμώ να σε ερωτεύομαι εγώ:
να υπάρχεις στο μυαλό μου και μορφές συνέχεια να αλλάζεις
να μου χαρίζεις ένα θάνατο αργό
Με πήγανε μεσάνυχτα για κλάμπινγκ
[νιώθω να καταρρέω, θέλω να σε δω…]
Μα δεν γαμιέται, έτσι κι αλλιώς:
μου μοιάζουμε όλοι σαν γερόντια
την βγάζουμε με νύχια και με δόντια
Έψαχνα ελπίδα, κίνητρα μα βρήκα ντρόγκια:
μου τα ‘δωσε μια τύπισσα που σου ‘μοιαζε σαν κόπια
και λέω να της την πέσω, κάπως να παραμυθιαστώ
Μου λες «άντε γαμήσου» • θα το κάνω
[το ζήτησες εσύ κι αυτό αρκεί]
Το θέμα είναι πως: με αυτές που το 'κανα δεν ένιωσα
κι εσύ που 'χω νιώσει δεν ήσουνα ποτέ εκεί
Προσπαθώ, μα δεν κατάφερα ποτέ μου να δεθώ
[ίσως να είναι τραύμα από το ψυχικό μου νόσημα]
γι' αυτό μην απορήσεις που αν με φτύσεις θα χαθώ:
συγγνώμη μωρό μου, δεν λειτουργώ σαν γραμματόσημα
Δώστε μου να κάνω ότι κι αν είναι να με λιώσει
μα κλείστε σας παρακαλώ για λίγο αυτή την άθλια μουσική
και πείτε της να ‘ρθει για να με σώσει, μα αρχίδια…
-άσε μου μωρό μου στο μπουκάλι λίγο MD!-

Μπήκα τα μεσάνυχτα στο σπίτι μου κομμάτια
και λέω να την πιω, κάτι να γράψω
μα δεν είμαι για δουλειά, είμαι για ξάπλα:
βάλτε μια σειρά και παραγγείλτε μου μια βάφλα
[και με το eyeliner τα βάφω όλα μαύρα]
ποντάρω στο κενό και το πρωί με βρίσκουν ζάντα
πάντα: οι δαίμονες θα κάνουν τα κουμάντα
-τσέκαρε αν έχω λίγο χόρτο μες στη τσάντα!-
[θα κάτσω να γράψω τελικά…]
Ακυρώστε το ντελίβερι, έτσι κι αλλιώς αργεί
κι αν απορεί η μάνα μου που μέρες δεν το σήκωσα•
να της πείτε: έχει φύγει το παιδί
Τα τραγούδια που σου γράφω λένε ψέματα•
χρόνια τώρα κάνω όλο προσπάθειες να νιώσω
Η ελπίδα μου δεν έχει αποθέματα
κι ούτε που ξέρω πως στο διάολο να γλιτώσω
Κι ο χρόνος κυλά κι εσύ δεν είσαι καλά
δεν μιλάμε συχνά, όμως μιλάμε πυκνά
Ας είναι… θα πιω να ξεχαστώ, δεν γαμιέται
πίνω από τις μία κι είναι πέντε
Αρκεί που αύριο ο ήλιος θα ανατείλει πάλι
έχω κάνει κεφάλι μα να πεθάνω δεν φοβάμαι•
στο κάτω – κάτω, πότε κατάφερα να ζήσω
όταν με την απουσία σου ξυπνάω και κοιμάμαι;
Αυτό που μου είπανε ζωή είναι ένας θάνατος
μην στέλνεις να ρωτήσεις τι έχω πιει
Ρώτα με απλώς που βρίσκομαι αυτό το βράδυ
κι έλα λίγο να σε δω και να πεθάνουμε μαζί

Παραγωγή [ηχογράφηση / ενορχήστρωση]
μίξη, mastering & όλα τα όργανα:
Γιάννης Μακρής [Hell's Kitchen Recording Studio]

// Σαπόρτ
https://panosanastasiouz.bandcamp.com/album/deathless-3
// Άκου
Spotify: https://open.spotify.com/album/66bQpnQsVo8wmBKs0pCsID
Υπόλοιπες: https://distrokid.com/hyperfollow/b002d41/deathless

// Ακολούθησε
Facebook: https://www.facebook.com/anastasioupan
Instagram: https://www.instagram.com/panosanastasiouz
Twitter: https://www.twitter.com/anastasioupan

© 2022 Κοιμητήριος Δύναμη | All rights reserved
https://panosanastasiouz.wixsite.com/home